Ερώτηση κρίσεως: Αν δεν ήταν η μουσική τι θα ήταν τα φανζίν; Για υποθετικές ερωτήσεις δεν υπάρχουν απαντήσεις, αλλά παρ’ αυτά μπαίνω στον πειρασμό να ξύσω στο μυαλό μου αυτό το σενάριο μιας και θέλω να δείξω μια διαφορετική προσσέγγιση του ερασιτεχνικού τύπου. Φυσικά είναι απόψεις προσωπικές και δεν αντικατοπρίζουν τις απόψεις όλων όσων ασχολούνται με το άθλημα
Για τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα στην πλειοψηφία των fanzines πρωταγωνιστούσε η μουσική. Κατά την ταπεινή μου άποψη, κάτι τέτοιο έβαζε -και συνεχίζει να βάζει- το έντυπο στο ρόλο του κομπάρσου. Αυτό επειδή τα μουσικά zines από τη φύση τους απευθύνονται σε άτομα που πρώτα ακούν και μετά κοιτούν/διαβάζουν.
Ανάμεσα λοιπόν από ένα κάποιο φανζίν-γκρούπι κι ένα που στέκεται εξαρτημένο μόνο από τη νοητική (αν)ικανότητα του αναγνώστη, το δεύτερο εκφράζει κάτι πιο ιδιαίτερο. Μια πιο πολύπλοκη και πιο δεμένη με το χαρτί μορφή επικοινωνίας που είτε μπορεί να ‘ναι κόμικ, είτε cut ‘n’ paste αράδες, είτε παιχνίδια του μυαλού. Κάτι σαν του γράφω το τραγούδι κι όχι γραφω για το τραγούδι. Υπάρχουν και μουσικά έντυπα που πήγαν/πάνε λίγο παραπέρα, αλλά είναι ελάχιστα.
Τον Απρίλη του 2011 κυκλοφόρησε το 8ο τεύχος απ’ Το Μουνί Μου Μέσα. Στις σελίδες του θα αναγνωρίσετε τη γραφομηχανή και το πικρό χιούμορ του ΚΜ, όπως επίσης και τη μίνιμαλ γραμμή και το στυγνό χιούμορ του ΑΚ. Για μένα, ο ορισμός του φανζίν.
